- ratiocinatio
- rătĭōcĭnātĭo, ōnis, f. [id.], a rhet. and archit. t. t.I.In rhet.1.An exercise of the reasoning powers, calm reasoning, ratiocination (opp. impulsio, a passionate feeling, impulse; cf.2.
argumentatio): ratiocinatio est diligens et considerata faciendi aliquid aut non faciendi excogitatio,
Cic. Inv. 2, 5, 18:etiam sapientiae studiosos maxime medicos esse, si ratiocinatio hoc faceret,
Cels. 1, praef. § 49.—A certain form of reasoning, a syllogism:3.ratiocinatio est oratio ex ipsā re probabile aliquid eliciens, quod expositum et per se cognitum, suā se vi et ratione confirmet,
Cic. Inv. 1, 34, 57; cf.:si ex alio colligitur aliud, nec improprium nec inusitatum nomen est ratiocinationis,
Quint. 8, 4, 16; Cic. Inv. 2, 50, 152; Quint. 5, 10, 6; 3, 6, 15; 5, 14, 5 al.—A rhet. figure, reasoning in an interrogative form:II.ratiocinatio est, per quam ipsi a nobis rationem poscimus, quare quidque dicamus, etc.,
Auct. Her. 4, 16, 23.—In archit., theory (opp.:fabrica, practice): ratiocinatio est, quae res fabricatas solertiā ac ratione proportionis demonstrare atque explicare potest,
Vitr. 1, 1, 1; 15.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.